SYNOWIE

Zima powoli dobiega końca, a ja w tym ogromnym domu jestem wciąż sama, schorowana i bezsilna. Moich chłopców nie ma przy mnie już od kilku miesięcy, ale nim pozwoliłam na to, by odeszli w obecności tego milicjanta, zdążyli o mnie odpowiednio zadbać. Cóż począć? Narozrabiali, a ja nie miałam żadnych argumentów, aby mogli zostać ze mną choć jeden dzień dłużej.

Wszystko zaczęło się w pewne listopadowe popołudnie, kiedy okolicę spowiła gruba warstwa świeżo nasypanego śniegu. Kiepsko już z moją pamięcią, ale jak sobie dobrze przypominam to chyba był piątek. Tak, to musiał być piątek, gdyż właśnie w te dni chłopcy wybierali się na wiejskie dancingi, a wtedy jednogłośnie postanowili, że nigdzie nie idą. Dało mi to do myślenia, ponieważ nigdy dotychczas nie uwzględniali takiego scenariusza, by nie wybrać się na tańce do remizy. Choćby na dworze było oberwanie chmury, czy inny kataklizm, to i tak ich nie powstrzymywało. Tego dnia naszła mnie krzepiąca myśl (lecz nie byłam jakoś silnie do niej przekonana), że może ci moi chłopcy w końcu dojrzeli do podejmowania dorosłych decyzji.

Choć cały czas mówię o nich chłopcy, to oczywiście mam na myśli moich synów, Damiana i Patryka, trzydziesto- i dwudziestodziewięciolatka. Wciąż byli kawalerami, mimo że dziewczyny ganiały za nimi jak oszalałe. Bawili się w różne sympatie, ale przywykłam do myśli, że nazbyt szybko babcią nie zostanę. Zakochiwali się i odkochiwali częściej niż przygotowywałam im żur na obiad. Czytaj więcej →